توفیق رفیعی روزنامه نگار

سقزرووداو: در یکی از دوره های بازی های آسیایی پیشین، بیشتر تیم های ایران بازی ها را باختند. خبرنگاری بر گزارش بازی ها مفتضحانه ی ایرانیان تیتر زده بود: «یکی کم بود، دوتا شد شکر خدا سه تا شد».

امروز که گزارش خبری رسانه ها در مورد پیشتازی کُردستان در تورم افسارگسیخته ی اقتصاد ایران را دیدم و این شاخص هم به دیگر شاخص های فلاکت بار حوزه اقتصاد کردستان افزوده شد به یاد بازی مفتضحانه ی تیم های ایران و انتخاب درست تیتر آن گزارش ورزش نویس افتادم که  چه دردآلود این تیتر بر مسایل اکنون ما در کردستان تطبیق دارد.

چه بخواهیم وچه نخواهیم حقیقت آن است که کُردستانی ها به لحاظ اقتصادی فقیرترین مرمان ایران زمین هستیم. روشن است این فقر و نداری آنگاه فضاحت بارتر رُخ می گشاید که تورم فزآینده حاکم بر کشور، آثارش را دوچندان بر ما کردستانی ها محروم بیشتر کرده است؛ چنان که مردم کُردستان نه تنها مجبورند در این وانفسای بیکاری ونداری با فقر ونداری دست وپنجه نرم کنند که مجبورند از اندک موجودی خود که کمتر از نصف متوسط درآمد ایرانیان است ۱۰ و۱۵ و۲۰ درصد بیشتر ازآنان برای تهیه نیازهای ضروری روزمره خود هزینه کنند.

چه ظلمی بالاتر از این است که مردمانی با درآمدی کمتر ازمتوسط ایرانیان را به تهیه نیازهای ضروری به درصد بیشتر از آنان وادار کنی؟  معتقدم دست کم آنچه اکنون از ناحیه این شاخص برمردم کردستان تحمیل می شود وجدانی واخلاقی نیست.

نقلی در تاریخ اردلان است که خان احمدخان فرمانده نامی سپاه نادر و والی کُردستان هنگامی که از فتح داغستان به سنندج بازگشت، نداری و قحطی شهر را گرفته بود. او علی رغم آنکه از پیامدهای سخت و جانفرسای تصمیمش آگاه بود چون مسئولی متعهد بود دستور داد از انبارغله های نادر در آذربایجان برای مردم کُردستان گندم بیاورند. او مردم را از فلاکت آن روزگار رهانید و بر سر خدمت وجدانی و اخلاقی اش به مردم، همه زندگی اش را گذاشت و جاودانه شد.