اغراق نیست اگر بگوییم وضعیت مطبوعات در مناطق کوردنشین دردناک است! شاید بسیاری از مردم ما ندانند که ده‌ها نشریه سراسری در این منطقه نمایندگی دارند که هرگز حتی یک نسخه آنها روی دکه مطبوعاتی این شهرها قرار نگرفته، هرگز کسی نام آنها را نشنیده، مسئولین آنها در تهران را کسی نمی‌شناسد و هرگز حتی عکسی از صفحه اولشان منتشر نمی‌شود اما در سال در مجموع ملیاردها تومان پول از این منطقه کاسبی می‌کنند. نشریاتی که حتی یک مطلب در مورد کوردستان چاپ نمی‌کنند. یا نشریات مشهوری که در مجموع صد نفر خواننده در کوردستان ندارند! ولی نمایندگیهای آنها در مجوع سالانه ملیاردها تومان پول این استانها را به کیسه صاحبان آنها می‌ریزند!
افراد نماینده‌ای که کمترین تبحری در روزنامه‌نگاری ندارند و نمی‌خواهند هم داشته‌باشند، لازم هم نمی‌بینند کمترین نام و نشانی از خود بجای بگذارند و یا کمترین زحمتی به خود بدهند! در عوض به اسم خبرنگار و روزنامه‌نگار با کمترین زحمت و تنها با دلالی، سالانه ده‌ها میلیون تومان کاسبند و دهها نوع رانت می‌گیرند! بعضی از اینها بدون هیچ اعتقادی خود را آویزان نهادهای امنیتی می‌کنند و از سایه آنها برای کاسبی بهره می‌گیرند! بسیارند کسانی در این حوزه که از نظر تخصص روزنامه‌نگار افرادی کاملا عوام و عادی هستند اما بسیار بیشتر از افراد دلسوز و زحمتکش نفوذ دارند و کسب منفعت می‌کنند. هستند خبرنگارانی که در جلسات خبری تنها در پی صرف شیرینی و دریافت کارت هدیه هستند!
این حق مردم است که بداند کارت هدیه خبرنگاری چیست؟ این حق یک کارگر زحمتکش این جامعه است که بداند اگر او صبح تا غروب عرق می‌ریزد تا پول نیم کیلو گوشت را در بیارد! چگونه کسانی که هرگز بجز ریاکاری هنری برتر از او ندارند!! با کمترین زحمت، در ماه چندین برابر او کاسبند!؟
در تمام جوامع خوشبخت، بخاطر آنکه مردم وقت و تخصص کافی برای نظارت بر کار مسئولین ندارند این وظیفه مطبوعات است که چشم سوم مردم باشند و در اوج صداقت و شجاعت مسئولین را به انجام وظیفه‌ی صحیح و پاسخ‌گویی مداوم وادارند. بدون شک بخشی از توسعه آن جوامع مدیون رسانه موفق است. در آن جوامع اصحاب رسانه همیشه جانب مردمند و مایه هراس مسئولین اما در جامعه ما دقیقا برعکس است! خبرنگاران یا لابی‌گر ادارات هستند یا ثناگوی مسئولین!
اما کارت هدیه چیست؟ کارت هدیه نوعی رشوه است که در هر جلسه‌ی خبری از طرف مسئولین به خبرنگاران داده می‌شود! خبرنگارانی که قرار است مسئولین را به پاسخ‌گویی وا دارند! بسیاری تنها بە نیت گرفتن کارت هدیە در این جلسات شرکت می‌کنند و گاهی بعد از گرفتن آن، جلسه را در نیمه رها می‌کنند! هستند خبرنگارانی کە در ماه ده سوال نمی‌پرسند! عجیب هم نیست چون مگر می‌شود کسی مورد لطف و کرم واقع شود و صاحب کرم را به محاسبه و یا حتی مصاحبه‌ی واقعی وا دارد؟!
این تنها نشریات سراسری نیستند که سرمایه این منطقه را به ناحق می‌بلعند، بلکه بسیاری از نشریات استانی هم دهها میلیون یارانه و آگهی می‌گیرند اما در مجموع هزار نفر خواننده ندارند. بعضا نشریاتی هستند در سال چهار شماره منتشر نمی‌‌کنند! مجلاتی که سالی یک شماره دارند اما از ده اداره پول می‌گیرند! به ندرت بتوان چهار مطلب جدی در این نشریات خواند! وضعیت بسیاری از کانالها و پایگاههای خبری هم بهتر از این نشریات نیست! در این میان سایت‌های خبری و خبرگزاریهایی هستند که سال‌هاست نه مردم از وجودشان خبر دارند و نه خود رغبتی به پرداخت مشکلات مردم دارند بلکه تنها برای خوشایند مدیران دولتی هستند!
شوربختانه این بازار بی‌تولید و پررمق، حالا حالاها داغ است، به طوری که در طول یک‌سال گذشته اعضای جدید خانه مطبوعات، حدود ۴۰ درصد افزایش داشته است. گاهی در یک شهر تعداد خبرنگار و روزنامه‌نگار به بیش از دویست نفر می‌‌رسد اما در سال دویست اثر جدی تولیدی، وجود ندارد. نباید گول اسامی کوردی و دهن‌پرکن این رسانه‌ها را خورد! بعضا نشریات دولتی عملکرد بهتری دارند.
کم نیستند کسانی کە اصلا رسانە‌ای ندارند اما دلال رسانە‌ای هستند، کسانی کە سالی یک شمارە چاپ ندارند اما پروژە‌های کلان رسانە‌ای را در قالب ویژە‌نامەها بە جیب می‌زنند، یا رسانە‌هایی کە تنها هدفشان از چاپ کسب درآمد است و هیچ اهمیتی به مخاطب و محتوا نمی‌دهند، بسیارند کسانی که سهم الارث نمایندگان، استانداران و یا جناحهای سیاسی هستند و نهایت هنرشان به مجیزه‌گویی این و آن است.
پس اگر فساد اداری هست یا اگر گرایش به رسانه‌‌های خارجی هست، عوامل مشکلات را باید در همین نزدیکی‌ها جستجو کرد!
بیاید فرض بگیریم همین فردا، نود درصد این رسانه‌ها کامل تعطیل شوند، واقعا جامعه ما چه چیزی کم خواهد داشت!؟
بدون شک هیچ! کمترین منفعت آن هم، تغیر شغل تعدادی معامله‌گر رسانه‌ای به مشاغلی مفید و مولد برای جامعه و ماندن ملیاردها

پول در این منطقه است، که می‌تواند در جایی دیگر صرف شود، مثلا صرف تحصیل کودکان فقیر بازماندە از تحصیل، یا صرف نوسازی مدرسه‌ای در یک روستای دور افتاده!
اگر دلسوزی لازم و ارادە‌ای جدی وجود داشته باشد؛ باید فکری به حال این وضعیت کرد، چرا که این رویه نه‌تنها به توسعه این منطقه هیچ کمکی نکرده و نمی‌کند، بلکه خود مانع توسعه و عامل بازتولید فساد است/ ده نگی کوردستان