از پانفارسیسمِ مبتنی بر ناسیونالیسمِ متوهمانە و تزریق شدە در رگ های روشنفکریِ اختەشدە و آنومیک و بی شناسە، بیش از این انتظار نمی رفت کە در این زمان که دوگانۀ جهانی شدن و پست مدرنیسم با صبغۀ پلورالیستی اشان، سیطرە جهانی پیدا کردە، ناگزیر پسماند توهمات فرادستی اش را در شکل بیانیەای نافرهنگی، غیر دموکراتیک و فاشیستی بە جامعە تزریق کند و زیر لوای آن، بە فقدان ها و منفیتهایش در قالب فرودست خوانی اتنیک ها و زبان ها و ملت هایی بپردازد کە در خوشبینانەترین حالت چیزی نیست جز رسوب توهم مالکیت و خود ارباب خواندگیِ برخاستە از یادگار کوروش نە چندان کبیر. نتیجەی بلامنازع بندە قلمداد کردن اتنیک ها و زبانها و ملت ها چیزی نیست جز همان خود اَبَر دال پنداری کە در از آنِ خود سازی، سرقت و مصادرە بە مطلوب کردن و البتە تصاحب کلیە سازەهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی دیگران رودست ندارد. در اینکە یکی از کارکردهای پانفارسیست های تمامیت خواە ایجاد احساس کاذب مالکیت بر دیگران است البتە شکی نیست، مهم این است کە توهم خودمالکیت پنداریِ عدەای معلوم الحال بە حوزە روشنفکری و نخبگی نفوذ کردە و بجای آنکە از پرستیژ روشنفکری در راستای تقویت همزیستی ملت ها استفادە کنند بە خودشیفتگی اِگوهای پر از فقدان و عقدەگشایی هایی متوسل شدەاند کە در ذات خود چیزی ندارد جز ایدئولوژیک کردن روشنفکری و تورّم ایگوهای نارسیستیک.

با یک رویکرد دلوزی می توان گفت کە اینان همان بدنهای بدون اندامی هستند کە ضمن اتّساع معناباختگی بکتی، همزمان در معنای واقعی، از هوموساپینس آگامبنی بە سطح کاملا بیولوژیکی و زیست شناختی و نباتی فروکاسته شدەاند کە غرایزشان تنها در خوردن و نوشیدن و بلعیدن و مصرف کردن معنای دیگران خلاصە شدە است. آنچە کە در این روند برای اینان بامعناست، نە تنها حفظ و رفع و ابقایشان در رسوبات غلیظ متافیزیک/ایدئولوژیکی کە البتە پشت بستن بە قدرت است برای تداومِ نهادینە کردنِ مصرف نە چیزی دیگر. خصلت مشترک تمامی این سوژەهای واماندە و مستاصل، البتە ژست های تهی ست کە آنطور کە لکان میگوید، در اصل فاقد اگوست ولی دم از هستە سوژگی میزند. لافی تُهی ست کە تنها هنرش لاف زنی ست.
ظاهرا حق با ژیژک بود کە میگفت: از نشخوار فکری اینان نباید تعجب کرد زیرا در عصر پساسیاست ما با شخصی سازی نئولیبرالیستی و پساکاپیتالیستی روبروییم کە همە چیز را جزو املاک شخصی خود میبیند حتی فرودستان را.