آن ارتباط زنده و مستقیم کاراکتر با مخاطب و لمس نفس های تماشاچی را در کدام جهان دیگر می‌ توان یافت؟

تئاتر در برابر زیست اجتماعی و اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد و همچنین در تبدیل امر فردی به جمعی مسئول است. این مسئولیت نیز سعی در ایجاد رابطه‌ای مابین امر نمایش و تماشا(شاهدان نمایش) را دارد.

تئاتر زاده پرفورمنس های فرهنگی یک جامعه و خرده نمایش‌های بر آمده از آن جامعه می‌باشد که هنرمند سعی دارد آن را پالوده کرده و امر نمادین و ذهنی یک جامعه را تبدیل به امر عینی و قابل دیدن بکند که همین رویکرد منجر به اندیشه‌ی نقادانه‌ای بر آمده از نگاه کردن اثر هنرمند به وسیله ی همان جامعه می‌شود.

پس تئاتر یک مسئولیت اجتماعی است همان طور که هنرمند در برابر تولید اثر خود مسئول است، جامعه نیز در برابر حمایت یا طرد کردن اثر هنری هنرمند مسئول است و  این وظیفه‌ی همه‌ی ما است، تئاتری که این روزها سعی دارد آبروداری کند و هر طور که شده سرپا بماند تا فرصت سخن‌ گفتن و ارتباط با مخاطب را زنده نگه دارد؛ چرا که اگر تئاتر از بین برود یا تضعیف شود بخشی از پروسه اندیشه، دیالوگ، پرسشگری، مطالبه  و جریان زیستن نیز ضعیف یا حتی ممکن است از بین برود.

لذا بر همگان لازم است که نگذاریم صندلی های تئاتر خالی بماند که در هیچ هنری خاصیت مکان نمی‌تواند مردم را به سکوت وادارد و ‌پدیده‌ای همزمان با نوزایی‌اش بر روی صحنه در ارتباط با جمعیت، فردیت هر کسی را مورد پرسشگری قرار دهد.