در واقع حتی اگر از منظر دینی هم بە معضل خودکشی در کوردستان نگاە کنیم انکە باید مورد مذمت قرار گیرد نە فرد خودکشی کنندە کە عاملیت مغضوبانەی قانون حاکم است. چە انکە خودکشی در چنین وضعیتی کە قانون، ارادەی سخت و سفت خود را بر سوژە اعمال می کند اما در مقابل ان کمترین تمایلی بە حمایت از او ندارد، نە سویەی اگزیستانسیالیستی یا روانی کە واجد خصلت هایی کاملا سیاسی ست.

خودکشی در چهارچوب دولت هایی کە قانون را در راستای منافع خود بکار می گیرند و سوژەها را در وضعیت استثنایی و حیات هوموساکر یا برهنە قرار می دهند نە تباهی تن و روح کە یک معضل است و علت ان نە تصمیم اشتباە فرد خودکشی کنندە کە اعمال قانون بصورت سلیقەای و دلبخواهی و همان رفاقتی ست کە نهادهای حکومتی بر سوژەها اعمال می کنند.
خودکشی در این مواقع شکل اغراق شدەی مرگ است کە در جاهایی مثل ایلام و کرمانشاە و لرستان بخصوص پیرانشهر انطور کە بنیامین میگوید تبدیل بە قاعدە شدە است. حقیقت این است کە در پارادایم وضعیت استثنایی و حیات برهنە کە بە وضوح در کوردستان قابل مشاهدە است، قانون قرار است نە موقتا کە بە شکلی دائمی به حالت تعلیق در ‌اید اما خشونت عریان خود را نسبت بە سوژەها کماکان حفظ و اعمال ‌کند. در این وضعیت‌ نسبتا دائمی کە در شهرهای کوردستان مرتب بازتولید و انباشت می شود، بدن‌هایی لگدمال شده و بی‌روحی دیدە می شوند که حقوق اساسی و ابتدایی و انسانی از انها به‌کلی سلب شده و سزاوار مرگ‌ پنداشته شدەاند. در چنین وضعیتی کە نمونە اخیر ان را در مورد مرگ مرحوم “باپیر خالدی” کفاش پیرانشهری و همچنین کشتار کولبرها می بینیم، انحراف قدرت و قانون از قاعدەی خود است کە خروجی ان بصورت انحراف از استثنای مرگ خود را نشان می دهد.
چنین وضعیتی استثنایی بدون شک پسماندەی یک سری قانون ایدئولوژیکی/سرمایەداری/بورژوازی منحرف و البتە غلیظ است کە حاضر است در راستای ابقای خود، خودکشی را بصورت کنشی کاملا رادیکال جلوە دهد. زیرا قانون مولد حیات هومو ساکر با رویکردی الودەانگار مدعیست کە کسانی چون کفاش پیرانشهری و کولبر، مختل کنندەی نظم نمادین هستند، بنابراین خودکشی و کشتارشان بە قانون اجازە بە صفر برگرداندن سوژە را می دهد. این همان منفیت انتزاعیست کە دلالت بر بریدن دارد. بریدن از امر واقع و ایجاد کنش نمادین کە متاسفانە در کوردستان بیشتر خود را بصورت خودکشی یا کشتار در ارتفاعات نشان می دهد.