۱: در چندسال گذشتە بعد از حادثه دردناک ساختمان پلاسکو و کشتی سانچی شاهد همدردی بی سابقە شهروندان با قربانیان و خانوادەهای آنها بودیم بە نحوی کمتر کسی  توانست بی تفاوت از کنار رنج، رنج دیدەگان این حوادث بگذرد!

۲: در چند روز گذشتە در کمپ ترک اعتیاد گام اول رهایی شهر لنگرود استان گیلان شاهد در آتش سوختن ۳۲ نفر جوان مظلومی بودیم کە همتشان جزم بود برای رهایی از اعتیاد! شدت آتش سوزی بە حدی بود کە هیچ کدام از اجساد برای خانوادەهایشان قابل شناسایی نیست و منتظر جواب آزمایش DNA  هستند!

۳: اما آنچە کە جای تاسف و البتە تامل دارد بی تفاوتی بی سابقە و گذشتن از این سانحە دلخراش توسط جامعە است نە کسی برایشان لباس عزا بر تن کرد نە کلیپ غمگین درست کرد و نە اشکی جاری شد!

۴:  زیمل بر این باور است که در جوامع بزرگ دردها آنقدر زیاد می‌شوند که فرد نمی‌داند به کدام یک جواب دهد در نتیجە فرد یاد می‌گیرد که دیگر نمی‌تواند برای هر آنچه می‌بیند دل بسوزاند، اشک بریزد و غمگین شود و از همین رو زیر فشارهای شدید رفتار کردن به شیوه‌ای عقلانی و غیر عاطفی قرار می‌گیرد. او با توجه به شرایط کم‌کم یاد می‌گیرد که درباره پدیده‌های اطرافش نه با رویکرد احساسی بلکه با رویکردی عقلانی صرف واکنش نشان دهد. پیامد این امر «بی‌تفاوتی»، «دلزدگی» و «تحریک‌ناپذیری» تدریجی است.

۵:اما با توجە بە احساسی بودن جامعە ما و تجارب قبلی،  سوالی کە مطرح میشود این است کە اگر واقعا قربانیان این حادثه معتاد نبودند باز اینگونە جامعە بی تفاوت از کنارشان عبور میکرد؟ آیا ما واقعا نمیتوانیم برای هر خبر دردناکی کە مربوط بە جوانان معتاد می باشد واکنش عاطفی و احساسی نشان دهیم؟

هرچند پاسخ زیمل به این موضوع منفی است چرا که “منابع عاطفی” ما همچون “منابع اقتصادی” محدود هستند. زیمل معتقد بود که منابع عاطفی ما انسان ها، درست مانند منابع اقتصادی‌مان می‌تواند تمام شود. “ما نمی‌توانیم به همه محرک‌های دردناک اطرافمان واکنش نشان دهیم و مدام رنجیده‌خاطر شویم همانطور که نمی توانیم به همه نیازمندان، کمک مالی کنیم.”

اماواقعیت آن است کە این امر تنها یک بعد مسئلە است و بعد دیگر و قابل تحلیل قضیه  داغ ننگی ست کە متاسفانە هموارە  بر پیشانی معتادان زدە شدە و جامعە آنهارا نە قربانی شرایط و محیط بلکە اکثرا آنها را افرادی شرور و مخل نظم اجتماعی برمی شمارند و از همین رو زندە در آتش سوختن آنها هم نمی تواند داغ ننگ معتاد بودن بر پیشانیشان را پاک کند و درنتیجە دربرابر رنجشان تحریک ناپذیر و بە تعبیر زیمل  بلازە هستیم!