پایین آمدن آستانه تحمل، نداشتن مهارت زندگی، گسست فرهنگی، برخورد هویت ها، بی تفاوتی گروه های مرجع، بی تفاوتی دانشگاه و دولت به فاجعه ها و بحران ها و از سوی دیگر سرعت حوادث، همه گیری کرونا، نبود استراتژی برای زندگی در دوران کرونا و پساکرونا، بحران هارا تشدید می بخشد و چاره کار برای امید دادن به مردم و کاهش درد را به رهی دشوار می نمایاند.

این موارد و بررسی ها حاکی از آن است که جامعه نیازمند یاری بیشتری است و دست یاری مردم از زمان های دور به سوی رسانه، گروه های مرجع، دولت و نهادهای مدنی دراز شده اما نه یارای آن هست و نه چشم دیدن آن و به قول شاعر فروغ فرخزاد؛ ” دست های ملتمسش از شکاف ها مانند آه های طویلی به سوی من پیش آمدند “.

این موضوع در حالی است که اختلال ارتباطی بین نهادهای دولتی، دانشگاه و نهادهای مدنی، نبود خوشه های مشورتی ارتباطات در رسانه های کردستان نیز پیش روی جامعه است.
اهمیت این حلقه ها به ویژه با اولویت رسانه ها تا جایی است که امروز رسانه ها چون ضلعی از اضلاع جامعه باید با آگاهی و تخصص، سرعت و پیشگامی، رقابت‌پذیری و اعتبار و مرجعیت در راستای رسیدن به یک نظام رسانه‌ای سالم به ویژه در حوزه رسانه بحران، تلاش کنند، زیرا رسانه ها، نقش مهمی در شکل دهی، آگاهی بخش و هدایت افکار عمومی در مواجهه با بحران برعهده دارند.

همچنین نقش این نهاد مهم در آرام‌بخشی در کنار اطلاع‌رسانی دقیق از فاجعه ها، اهمیت اولین حضور رسانه‌ها در مواقع بحران بر روی جهت‌دهی افکار، دوری کردن از آشفتگی در اطلاع‌رسانی ، ضرورت توجه به آموزش های رسانه ای و نقش رسانه های سنتی در کنار رسانه های اجتماعی، بسیار مهم است.

از سوی دیگر باید به اهمیت واکنش سریع و متناسب با شرایط، تعامل منطقی با ضلع ها، خلق فرصت های جدید، داشتن برنامه برای مواقع اضطرار از جمله شناخت، تعیین تیم و برنامه ارتباطی پس از بحران، بعد عملیاتی روانی و اطلاع رسانی، مدیریت قربانیان، انتظارات و استانداردهای حرفه ای در ارتباطات رسانه ای توجه کرد.

به این موارد می توان؛ نقش نظارت، آموزش و اطلاع رسانی و هدایت و رهبری رسانه، ارائه واقعیت های اجتماعی به گونه ای که اتفاق افتاده است، توجه به رفتار روی آوری افراد، کمک به مخاطب برای درک سریع و صحیح از فاجعه، آماده کردن مسیر برای گفتگو با نخبگان و عبرت آموزی، توجه کرد.
نیز باید برای مراحل قبل از بحران (پیش بینی، پیشگیری، آمادگی)، حین بحران (مرحله پاسخگویی سریع، امداد و نجات) و مرحله پس از بحران (بازسازی، بهبود و توسعه مجدد) و ایجاد آگاهی موقعیتی از تصویر بزرگ تاثیر بلایا و وقوع حوادث ناشی از آنها دقت کرد.

گرچه در این بین نباید از نقش آموزش در اجتماع و خانواده، نهادینه نشدن ارزش ها و باورها، بی توجهی به دایره وسیع احسان که بالاتر از ایمان است، غافل شد.
در مورد قتل اخیر در سقز، رسانه ها و شبکه های اجتماعی در سقز نیز به گفتارهایی پرداختند؛ لیلا عنایت زاده در پایگاه خبری واکاوی با محور ” نیازمند بازاندیشی در تعریف مردانگی هستیم” مطلب نوشت. سقزرووداو موضوع را در سه سطح حاکمیتی، رسانه ای و نهادی و خانواده، بازخوانی کرد.
گروه پرسمان در سقز هم میزگردی مجازی با حضور خالد توکلی، جامعه شناس و لیلا عنایت زاده فعال حوزه زنان برگزار کرد که توکلی به موضوع ضرورت توجه جامعه به استقلال اقتصادی زنان و قبول کردن این مهم از سوی مردان و برخورد هویت ها و عنایت زاده به بررسی لایه های ساختار ناموسی، تفاوت ناموس و آبرو، اشاره کرد و همچنین کمپینی در بستر تلگرام متولد شد و مشغول کنشگری است.

*روزنامه نگار