جاده سقز – بوکان به عنوان جاده ای پرتردد و ترانزیتی با حدود ۲۵ کیلومتر، یکی از مسیرهای مهم و حائز اهمیت از ابعاد مختلف در شمال غرب می باشد. این مسیر قطعه ای از بزرگراه شمال غرب به جنوب می باشد که تقریبا  بیشتر آن در استان های آذربایجان غربی و کرمانشاه به پایان رسیده، در استان کوردستان پس از چند دهه حدود ۶۰ درصد مسیر تبدیل به بزرگراه شده، اما در شهرستان سقز ۲ قطعه حادثه خیز آن یعنی سقز- بوکان، ایرانخواه- فتاح آباد هنوز به جایی نرسیده و تاوان آن را مردم می دهند.

وضعیت نامناسب این جاده به لحاظ عدم گنجایش حجم بالای تردد خودروها در کنار عوامل انسانی و خودروهای بی کیفیت دست به دست هم داده و هر از چند گاهی شاهد بروز حوادث دلخراش رانندگی، از دست رفتن همشهریان، زخمی شدن ده ها نفر، بی سرپرست شدن یا آسیب دیدن خانواده ها، خسارات گسترده مالی و …. در این مسیر هستیم.

حدود ۸ سال پیش عملیات تبدیل مسیر سقز – بوکان به بزرگراه شروع شده است و تاکنون ۲ پیمانکار، چندین فرماندار، نماینده، استاندار در ۲ استان کوردستان و آذربایجان غربی، مسئولان وزارت راه و… را به خود دیده است ولی هنوز یک متر آن زیربار ترافیک نرفته است و وعده های مکرر برای افتتاح بخشی از آن از جمله در سال ۱۴۰۲ توسط فرماندار ناکارآمد و رحیمی نماینده عافیت طلب سابق در حد یک حرف باقی ماند و به فراموشی سپردند.

بررسی ها نشان می دهد کمبود اعتبارات، عدم توافق بر سر نحوه تملک اراضی پیش رو، ضعف و ناتوانی مسئولان محلی و استانی و نمایندگان در مجلس در رایزنی و اخذ اعتبارات ویژه برای طرح (هر ۲ شهر سقز و بوکان)، طلب بالای پیمانکار از وزارت راه و عدم جدیت و تمایل به تسریع در انجام کار و…. از عمده مشکلات فراروی این پروژه بوده است.

باید یادآور شد شهرستان سقز باتوجه به اینکه در شرایط جغرافیایی و در مسیر ترانزیتی بودن منطقه قرار گرفته است دارای پرترددترین و پر حادثه ترین محورهای ارتباطی استان کوردستان است، محور ارتباطی سقز بوکان به دلیل بار ترافیکی سنگین، نبود بزرگراه و جاده ۴ بانده، همواره بیشتر تصادفات را به خود دیده است.

لذا تسریع در عملیات عمرانی بزرگراه سقز – بوکان امری ضروری و جزو مطالبات مردم و اولویت های منطقه می باشد. در کنار آن اقدامات فوری برای ایمن سازی مسیر از طریق نصب دوربین کنترل سرعت، فرهنگ سازی برای رعایت بیشتر مقررات و سرعت مجاز توسط رانندگان باید مورد توجه قرار گیرد.

ـ نویسنده: دکتر فردین مصطفایی، روزنامه نگار