شهرها در ایران از توسعۀ متوازن و برابری بهره مند نبوده اند و در سطوح مختلف دارای نابرابری های فاحشی در نحوۀ مواجهۀ دولتها با آن بوده اند. شهرهای کردنشین از جمله این شهرها بوده اند که با وجود دارا بودن منابع طبیعی غنی و نیروی انسانی جوان، نه تنها اثری از قطار حرکت پیشرفت در آن مشاهده نمی شود بلکه حتی اگر هم ریلی برای پیشرفت و توسعه آنها ساخته شده است، زیر ریزش کوه نابرابریها و ناکارآمدیها مدفون شده است.