اجلال قوامی روزنامه نگار و فعال حقوق بشر

برگزاری روز جهانی معلولان در کردستان با سالهای قبل یک تفاوت آشکار داشت: آن هم استقبال پرشمار مردم و فعالان مدنی از این مراسم بود.این مراسم باهمت انجمن ضایعات نخاعی کردستان و مشارکت بهزیستی در حالی برگزار شد، که جای خالی زنده یاد سیروس رشیدی احساس می شد. سیروس رشیدی عمری را در راه دست یابی جامعه معلولان کردستان به ابتدایی ترین حقوق شان تلاش کرد و در این وادی عاشقانه گام بر می داشت و تا آخرین لحظات عمر پربرکتش بر آرمانهای والای انسانی اش وفادار ماند.

روی سخن دراین سطوربا کاسبکاران و فرصت طلبی  برخی ها است که حضور در این مراسم را با میتینگ های انتخاباتی اشتباه گرفته اند و آدرس را عوضی آمده بودند.آنانی که نه مشروعیتی دارند و نه مقبولیتی.طشت رسوایی شان از بام افتاده و از این روی به هر دری می زنند تا آب رفته را به جوی بازگردانند، پس به هر حیلتی متوسل می شوندتا از نمد این گونه مراسم های مردمی و مدنی برای خود کلاهی سر کنند.

در این سالیان که جامعه معلولان کردستان با مشقت و با تلاش بزرگ مردی چون زنده یاد سیروس رشیدی و سینا کریمی کردستانی توانسته اندکی از آلام های معلولان را تسکین دهد، آقایان مسئول ، نماینده و وکیل و وصی این مردم کجا بودند تا درد و رنج های پرشمار معلولان کردستان را بشنوند.آیا وقتی برای شنیدن این دردها را داشتند یا در پستوی هزار توی منافع خویش سر در گریبان بودند.بی شک همدلی و همراهی با معلولان عزیز امری اخلاقی و انسانی است اما اینکه برخی سودای نمایندگی دارند و می خواهند از این تریبون فرصت خودنمایی داشته باشند، عرض خود می برند.

جامعه معلولان کردستان چونان یک نهاد مدنی وصنفی تریبون هیچ شخص و گروهی نیست و عقده گشایی برخی ها از این تریبون برای وکالت و مدیر شدن ره به جایی نخواهد برد.این بازار مکاره فروشی دیگر خریداری ندارد.جامعه معلولان کردستان هم همچون این سالیان با استوار و گامهای بلند در راه فردایی بهتر قدم بر خواهد داشت.