معلولان، بخش مهم و قابل توجهی از جامعه را تشکیل می دهند، که کم توجهی برای تأمین نیازهایشان سبب حذف و کناره گیری این قشر با استعداد از روند توسعه جامعه خواهد شد. 

هرسال روز سوم دسامبر که می رسد، دردها تازه می‌شوند و وعده ها داده می شود، اما فردای آن روز که می آید، همه‌چیز از یاد می‌رود. این ماجرای روز جهانی معلولان است. روزی که در آن شاید حرف زدن از دغدغه های معلولان تا حدودی تکراری و نخ نما شده باشد، اما واقعیت این است که مشکلات آنان تمامی ندارد.

در شهرستان سقز طی ۲هفته گذشته دو مراسم مشابه به مناسبت روز جهانی معلولان برگزار شد، هر چند تجلیل از این قشر، زیبا و شایسته است؛ اما مسئله مهم اینجاست که آیا برگزاری این جلسات نتیجه و برونداد ملموسی برای رفع نیازها و مشکلات این قشر داشته و دارد؟

 باید پرسید هدف از برگزاری جلسات تکراری چیست و چه دردی را  از معلولان درمان کرده و می کند؟

در یکی از کانال های خبری نوشته شده: “در بازدید یکی از مسئولان سازمان بهزیستی کشور از بخش‌های مختلف بهزیستی و مدارس استثنایی، برای رسیدگی بیشتر به وضعیت آموزشی و کمبودهای این حوزه قول مساعد داده شد.” 

آیا مسئول بازدید کننده بهتر نبود به جای قول مساعدت جهت رسیدگی، با تخصیص بودجه و اعتبارات اقدام عملی برای رفع قسمتی از مشکلات معلولان انجام می داد.

آیا بهتر نبود بودجه ای برای تکمیل روند ساخت مجتمع توانبخشی معلولان که توسط خیرین استارت زده شده و چندین ماه است بخاطر مشکلات مالی تعطیل شده، اختصاص می داد؟ آیا مسئولان شهرستان اصلا چنین مواردی را پیگیری و از وی درخواست نمودند؟ و…

باید یادآوری نمود انجام امورات جاری و روزانه وظیفه هر سازمانی است. لذا انتظار می رود مسئولان مربوطه با جدیت و رایزنی های لازم در سطح استانی و کشوری، گام های اساسی و بنیادی برای رفع مشکلات و دغدغه های معلولین عزیز و برون رفت از وضعیت فعلی بردارند.

امید است، جلسات نمادین با سخنرانی مکرر جایش را با جلسات مطالبه گری قشرهای مختلف و پاسخگویی مسئولان در برابر جامعه عوض نماید تا دیگر کمتر

شاهد سخنرانی های تکرای و یک سویه باشیم و جامعه به سوی اجرا و عملی نمودن وعده ها و قول های  داده شده حرکت نماید.