حیدر بایزیدی فعال فرهنگی//

اگرچه سال هاست آغاز سال تحصیلی،به نوعی مواجهه تکراری با بازگشایی مدارس تبدیل شده است. اماافکار عمومی این باربا مصیبت کرونا، تکراری تلخ را تجربه می کند.

اینکه درچند سال آینده ازفرایند بازگشایی مدارس درشهریورنود ونه به عنوان عامل کشتار مردم یادخواهد شد؟! یاازاین تاریخ به عنوان نقطه عطف مدیریت این بحران،نام می برند ،موضوعی است که آینده آن را مشخص خواهد کرد، اما آنچه دراین هیاهو به فراموشی سپرده شده، فرهنگیان وخانواده آنهاهستند،از سلامت و مبتلا شدن معلمان به کروناهیچ بحثی نمی شود،اگرآموزش و پرورش بااین امکانات محدود برای تضمین سلامت دانش آموزان تلاش می کند، سلامت معلمان در کلاس های درس راچه کسی تامین می کند؟ اگردرصورت مبتلاشدن دانش آموزان اولیاهزینه های مراقبت و درمان راتقبل می کنند ! هزینه های ابتلا فرهنگیان راچه کسی می پردازد؟! بیمه سلامت یا بیمه هتاک طلایی؟!

درجمعبندی این رویکردها به نظر می رسدابتلای فرهنگیان خود خواسته واختیاریست ونباید به این ویروس مبتلاشوند در حوزه تربیت دانش آموزان هم به  نظرمی رسدتدبیرگران هنوز نقش محوریِ معلم در تربیت توسعه مدارانه در موارد زیر (حداقل )رادرک نکرده اند؛

– از نظرنقش وتأثیردرساخت آینده کشور، معلمان این توان رادارند که هسته وبذرتوقف وایستایی یا پیشرفت وتوسعه رادرنظام تربیتی و شخصیتی نسل ها بنشانند.

– از نظرضریب نفوذ اجتماعی، معلمان به طورمستقیم و غیر مستقیم درهر سال بانزدیک به پانزده میلیون خانواده درکشور ارتباط دارند وبه سهم خود بزرگترین رسانه فرهنگی و اجتماعی کشور محسوب می شوند.

– از حیث سیاسی، معلمان درتمام عرصه های اجتماعی و سیاسی همیشه کشور را همراهی کرده اند. بنابراین؛

۱. رکن خیلی مهم تکریم معلم، ایجاد فضای آزاد و امن در محیط کار آنهاست.معلمان نباید از ابراز نظر نگران باشند. معلمی که نتواند دانش آموزانی آزاد و آزاده بار بیاورد، نسلی زبون و شاگردانی ذلیل و بدون اعتماد به نفس تربیت می کند و قطعاً این به نفع فردای میهن ما نیست. ما در آموزش و پرورش به دنبال امنیت فرهنگی هستیم نه فرهنگ امنیتی.

آموزش و پرورش نباید سیاهی لشکر تفکرات عقب مانده جناحی، جریانی و مصرف کننده باورهای ضدزندگی باشد. جامعه ایران تغییرات بسیاری کرده اما نسیم این تحول همیشه پشت دیوارهای سیمانی وزارت آموزش و پرورش متوقف می شود.

۲. وزارت آموزش و پرورش هنوز در نحوه ارتباط کلامی با این قشر شریف که از سرمایه های کشور هستند، مشکل دارد. ادبیات سخن گفتن با معلمان به ویژه در بخشنامه های سازمانی نباید آمرانه باشد، مدرک تحصیلی معلمان اعمال نمی شود، بیمه معلمان ناکارآمد است،…

باید شخصیت فرهنگی و استراتژیک معلم در نوع رفتار و گفتار رعایت شود.

۳. هیچ برنامه والگوی توسعه ای در این کشور بدون آماده سازی نگرش هاوتربیتِ متناسب با توسعه موفق نخواهد شد.

تا در طراحی کلان برنامه های توسعه آموزش و پرورش،نقش محوری معلم در مهجوریت باشد، راه به جایی نخواهیم برد!

هنوز گفتمان غالب درخود وزارت آموزش و پرورش گفتمانی  سیاست زده، بسته و ناهمسو با توسعه است.در سیاست گزاری های آموزش و پرورش، معلم یک نقش دست چندم دارد.همچنان آموزش و پرورش بیشترین تاثیرپذیری را از مناقشات سیاسی و جناحی دارد.

۴. تهدید بزرگی که شخصیت حرفه‌ای معلمان را در عصر شبکه های اجتماعی و دنیای ارتباطات  به مخاطره می اندازد و این روزها به خاطر کرونا اهمیت چند برابری پیدا کرده است؛ فاصله معلمان با سوادهای چندگانه و فن آوری های جدید است.

تهدید اصلی؛ اُفت توانمندی‌های تخصصی معلمان در عصر جدید است. فراموش نکنیم که؛ معلم توانمند، دانش آموز توانمند تربیت می‌کند اما معلم کم سواد، ناتوان و ناهماهنگ با زبانِ زمانه، فقط دانش‌آموزان را به ضعف نمی‌کشاند بلکه جامعه‌ای را متوقف می سازد. باید برای توانمندسازی معلمان مخصوصا در حوزه تکنولوژی آموزشی و فناوری های نوین برنامه های مستمر داشت. که متاسفانه تا این تاریخ شاهد چنین برنامه های نبوده ایم!

۵. اگر مسئولان در خصوص زیرساخت سلامت و بهداشت مدارس در این ایام کرونا به یک فهم مشترک می رسیدند، باید اعتبارات و بودجه لازم را در اختیار مدارس قرار می دادند تا این زیر ساخت ها فراهم شود، در حال حاضر زیر ساخت های بهداشتی مدارس یارای مبارزه با کرونا را ندارد .

کلام آخر اینکه ؛

در وضعیت مطلوب، مهمترین کار معلم، مطالعه و بزرگترین دغدغه او باید ارتباطِ موثر با یادگیرندگان باشد تا هم بتواند آموزش های لازم را به دانش آموزان انتقال دهند و هم راهکارهای پیشگیری از کرونا را نهادینه نمایند، اما لازمه این دو، روح و روانی فارغ از مشکلات معیشتی و همچنین برنامه ای راهبردی برای توانمندسازی معلمان است. بنابراین  باید بهبود اقتصاد آموزش وپرورش و معیشت فرهنگیان را هم از منظر توسعه و هم از منظر سلامت و بهداشت جدی تلقی کرد.