انتقادی که جای بحث دارد و بسیاری از صاحب نظران تعلیم و تربیت ضمن پذیرش این نقد بسیار بر آن نگاشته اند. رویکرد برنامه درسی در ایران با وجود ادعاهای مولفین کتب درسی و همچنین برخلاف سند تحول بنیادین و برنامه ملی درسی، نه مهارتی را به فراگیرانش می آموزد(مهارت محوری) و نه به رشد همه جانبه دانش آموزان(چه بر اساس روانشناسی رشد و یا دیدگاه انسانگرایان و نه براساس علایق و استعدادهای آنان) اهمیتی می دهد(دانش آموز محوری و رشدگرا). برنامه درسی به آماده کردن دانش آموزان هم برای توانایی ایجاد تغییر در خود و یا جامعه و به چالش کشیدن و نقد مسائل اجتماعی نیز اهمیتی نمی دهد(رویکرد انتقادی به برنامه درسی و سازنده گرایی) و حتی از آن گریزان است.

اما آنچه موجب نگارش این سطور است، اینکه نظام آموزشی اکنون دیگر به جایی رسیده است که از سپردن اسم سه نویسنده ایرانی در ذهن فراگیرانش نیز نتوانسته است موفقیتی از خود بروز دهد.
سلبریتی هایی که تریبون را خیلی آسان به دست می گیرند و برای جمعیت کودک و نوجوان نقش الگویی را متاسفانه بدون داشتن هیچ هنر و یا پشتوانه ای علمی و یا حداقل شعوری اجتماعی برعهده می گیرند، نمی توانند نام سه نویسنده هموطنشان به یاد آورند و به آسانی هرچه بیشتر به خود اجازه می دهند با تمسخر از مخمصه بگریزند.
این می تواند تلنگری مجدد چندباره باشد که نظام آموزشی در ایران حتی در انتقال اطلاعات نیز نتوانسته موفقیتی داشته باشد.
در این شرایط انتظار خواندن کتاب و نقد آن، استفاده از آموخته ها(انتقال یادگیری) و توانایی ایجاد تغییر در خود و یا جامعه(آخرین تعریف یونسکو از یادگیری) که دیگر سرابی بیش نخواهد بود.

ادعای مولفان کتب درسی در مورد تغییر رویکرد برنامه درسی با عدم توجه کافی به دیگر عناصر برنامه درسی مانند روش های تدریس، فضا، زمان و از همه مهمتر ارزشیابی و…، و تنها توجه به دو عنصر هدف و محتوا نیز می تواند همچنان ظاهری جذاب برای شانتاژهای رسانه ای و راضی نگه داشتن سازمان متمرکز تالیف کتب درسی باشد.

اکنون سطح انتظارمان شده است امیدواری به اینکه، دانش آموزانمان بتوانند اسم سه تا نویسنده ایرانی را حفظ کنند.
به نظر، ما هنوز در تربیت بانکی فریره هم مانده ایم، چه برسد به آنچه که او تعلیم و تربیت آزادی می نامد.

اما آنچه مشخص است نظام آموزشی ما با همراهی جامعه، به افراد یاد می دهد و اجازه می دهد که هر موضوعی را تمسخر کنند، نویسنده باشد یا کارگر، کورد باشد یا تورک، زن باشد یا مرد تفاوتی ندارد و برای این مهم فضا و مکان و زمان هم در نظر گرفته است، صدا و سیما.

در این جعبه جادویی همه به هم می خندیم، چون کار دیگری بلد نیستیم، یا یاد نگرفته ایم طوری دیگر عمل کنیم که هم با هم بخندیم و هم نشان دهیم می دانیم.

*فعال فرهنگی و دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی