پس از ده ها سال از اتمام جنگ، شاهد کشته شدن مرزنشینان، کولبران و مین روب ها هستیم. این مطلبی است برای دعوت از روزنامه نگاران مرکزنشین جهت تهیه گزارش های تحلیلی و میدانی.

هر روز این زخم ها تازه تر می شود، پنجشنبه ۱۷ تیرماه ۱۴۰۰، دو نفر اهل بوکان آذربایجان غربی در نزدیکی روستای بسطام سقز کوردستان، بر اثر انفجار اشیای باقیمانده از جنگ هشت ساله، جان باختند.

اما چرا مرگ ما کوردها در رسانه ها بازتاب ندارد؟
پیشتر هم نوشته ام که رسانه های مرکز کشور به پیرامون، توجه چندانی ندارند و صدای دردها و مرگهای ما کوردها بازتاب چندانی در آن رسانه ها ندارد.
از دلایل این موضوع، تکرار مرگ در مناطق کوردنشین بر اثر حوادث متفاوت چون تصادف و واژگونی خودرو، مین و کولبری و در نتیجه از دست دادن ارزش خبری جذابیت و بی توجهی رسانه ها به ارزش فراوانی، نبود رسانه های فراگیر و تاثیرگذار، نبود نمایندگان توانمند در مجلس، ناتوانی فرمانداران و استانداران در واکاوی دردها و جمع بندی موضوع و مطالبه گری از وزارت کشور، عدم شناخت مسئولان از جایگاه رسانه، ضعف نمایندگان رسانه های مرکز در مراکز استان ها و شهرستان ها و نبود یک جریان رسانه ای فراگیر است.
با این وجود آنچنان که مرگ ۲ روزنامه نگار، بازتاب داشت و الان هم بر سر نشستن آن مدیر بحث است و کمیته حقیقت یاب و …تشکیل می شود، ولی مرگ در بین کوردها، آنچنان تکراری شده که همه راحت از کنار آن می گذریم، گویا رسانه ها این اصل که ” وقف واقعیت عینی هستند” را فراموش کرده اند و واقعیت را در مرکز یافته اند و لاغیر.

– ابراهیم محمدحسینی، روزنامه نگار