سقزرووداو- از آغاز سال میلادی ۲۰۲۰ کرونا ویروس سایه شوم خود را بر سراسر کره خاکی افکنده و بخش گسترده ای از محتوای رسانه های مختلف خبری را به خود اختصاص داده است.
کرونا ویروس نه تنها خود بر صدر خبر ها نشسته است؛ بلکه به جهت هجوم همه جانبه به شهر سقز، روز ها است که نام آن دیار را نیز در سطح استان، منطقه و کشور همراه خود دارد.
سیطره کرونا ویروس به گونه ای است که اجازه خودنمایی به خبر های بس ناگوار و مهم دیگر نمی دهد. خبر انفجار مین در روز های خانه نشینی و تعطیلات عید در نقطه مرزی سقز و معلولیت شدید دو نفر از سربازان وظیفه از جمله مهم ترین این خبر ها است که از نظر ها دور ماند.
در روز هایی که سربازان وظیفه بیش از پیش برای پاسداری از حفظ نظم و امنیت می کوشند؛ در روز هایی که سربازان وظیفه برای جلوگیری از تجمع ها و مقابله با کرونا می کوشند؛ در روز هایی که خانواده ها نگران ابتلای فرزندان سرباز خویش به کرونا هستند؛ ویروس دیگری به نام مین ها دست از کار نکشیده و با زیر پا خالی کردن دو سرباز وظیفه، منجر به بروز معلولیت آنان از ناحیه دست و پا شده است. حال پزشکان و پرستاران بیمارستان سقز در کنار مبتلایان به کرونا ویروس، به درمان و مراقبت از مبتلایان به مین ویروس نیز همت گماشته اند و همچنان در صف مقدم، با ویروس های مختلف در نبرد هستند.
اگرچه در سال های گذشته و تا همین سال ۹۸ نیز مین ها مشهور به شیاطین خفته در خاک عده بسیاری از مردمان سقز را قربانی خویش ساخته است؛ لکن این بار در میان سیل خبر های کرونا ویروس در آغازین روز های سال ۱۳۹۹، سربازان وظیفه و خانواده های آنان چه غریبانه خسران سنگین ناشی از حادثه را متحمل می شوند.
بایسته است که نهاد های ذیصلاح از جمله مجموعه قضایی نیرو های مسلح، کمیسیون ها و یگانه مربوطه، در سریع ترین زمان ممکن اقدامات لازم را در پاسداری از حقوق سربازان دیروز اتخاذ کرده و به ویژه در روز های پس از حادثه، حمایت های روانی و توانبخشی کافی و موثر از قربانیان و خانواده های آنان به عمل آورند تا پیامد های ناگوار پس از انفجار و آسیب های متعدد ناشی از آن به حداقل ممکن برسد.
بیم آن میرود که با ممنوعیت ملاقات بیماران در بیمارستان ها به منظور پیشگیری از کرونا ویروس، در روز هایی که سازگاری قربانیان با وضعیت جدید خویش دارای اهمیت شایانی است؛ تنها مانده و حمایت های روانی و توانبخشی لازم از آنان جهت بازگشت به جامعه مورد غفلت قرار گیرد. اتخاذ چنین اقداماتی نه یک تکلیف صرفا اخلاقی بلکه یک تعهد حقوقی بر دوش دولت است؛ چرا که حق بر سلامت از جمله سلامت روان و توانبخشی در اسناد متعدد حقوق بشری چون میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت به رسمیت شناخته شده و با عنایت به تصویب اسناد یاد شده در مجلس شورای اسلامی، مستند به ماده نه قانون مدنی در حکم قانون عادی بوده و در سطح داخلی نیز لازم الاجرا است.
همچنین شایسته است که انجمن های فعال سقز در حوزه سلامت روان به یاری قربانیان شتافته و به درمان آثار نامطلوب روانی ناشی از مین ویروس همت گمارند. حال که نهاد های متولی به رسالت روز بین المللی آگاهی از خطرات مین و مقابله با مشکل آن (همانا آموزش و پیشگیری از وقوع انفجار مین ها و مهمات باقی مانده)، عمل ننموده اند؛ می بایست دولت به تعهدات حقوقی خویش پس از وقوع حادثه عمل نماید.
امید است که با الحاق دولت ایران به کنوانسیون ممنوعیت استفاده، تولید، انبار، نقل و انتقال و نابودی مین های زمینی (مشهور به کنوانسیون اتاوا) و پیوستن به کمپین های جهانی عاری از مین شاهد حذف مین یکی از ویروس های نابود گر عصر حاضر، در سراسر گیتی و محیط پیرامونمان باشیم.