کمبود پزشک در حالیکه در برخی از استان ها، پزشکان از بی درآمدی و بی رونقی می نالند، خاک خوردن ماشین آلات راه سازی در برخی از استان ها، در حالیکه در مناطق کمتر توسعه یافته، خاک دارد روستائیان را می بلعد، وجود سرمایه گذاری های عظیم پزشکی، صنعتی، خدماتی و پتروشیمی در تعدادی از استان های ثروتمند، در حالیکه موانع اداری و بانکی، بر سر راه سرمایه گذاری در استان های کمتر توسعه یافته، سد و مانع ایجاد کرده، تمرکز گرایی دولت برای سرمایه گذاری در تعدادی از استان هایی که به دلیل نفوذ و لابی در مجلس و وزارتخانه ها، همیشه صدها گام از مناطق ما جلوتر هستند، توجه به منابع انسانی از ۲۰ سالگی و ارتقای آنان، در حالی که نخبگان ما در مناطق خویش هم زیاده هستند و این، برخی از دلایل عدم درمان شدن دردهای ماست.

از سوی دیگر، قرار گرفتن بیشتر فقرا در نقشه فقر کشور مناطق محروم، تفکر را چون، فقر احمق می کند، تصور و چنان جلوه می دهد که راه برای کارآفرینی و خلاقیت را می بندد تا همواره دست به زانو بنشینیم و حسرت نداشته ها را بخوریم.

فقر مسکن و شغل، فقر سرمایه گذاری، فقر زیرساخت هایی چون اتوبان، آزاد راه، بزرگراه، صنایع تبدیلی و پتروشیمی، مراکز درمانی مجهز، حکمرانی مطلوب محلی، ناتوانی شهرداری ها در درآمدزایی و… همه دلایل و عللی است تا باری دیگر، اعلام کنیم که آنچنان که آب ملی است، راه هم ملی است، پول و سرمایه و بودجه کشور هم ملی است و باید توسعه نیافته ها را توسعه داد نه اینکه بی توجهی شود به مقوله تبعیض مضاعف و توزیع ثروت و بودجه کشور بر معیار سرانه جمعیتی، لابی و نفوذ باشد تا استان های برخوردار برخوردارتر شوند و نابرخوردارها هم سالها به گِرد خاک آنها نرسند.

آری اگر توسعه در گفتار اندیشمندی چون محسن رنانی، سعادت زمینی است، ما آنرا نیافته ایم، اگر توسعه، فرایندی است در پی آزادی عدالت و آزادی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی و در نهایت رسیدن به عدالت و انصاف است، در اینجا نیست و نگرد. اگر توسعه، محقق کردن رفاه و آن، اقتدار بشر در برابر طبیعت است ما تسلیم طبیعتیم و آن در تسخیر نیست. اگر توسعه به معنی ایجاد رضایت و آن اقتدار انسان در برابر جامعه است ما مقتدر نیستم آری اگر توسعه به مثابه تامین معناست و آن ثبات در برابر هستی است ما نیستیم و با قیصر امین پور همسرا می شویم؛ درد، هنوز دامنه دارد…

*روزنامه نگار