هر دو مجلس به لحاظ مشارکت مردم و آرای بالای نمایندگان و نیز داشتن نمایندگانی که شهامت و جسارت مدنی و سیاسی قابل قبولی داشتند، نقطه عطفی در تاریخ مجالس پس از انقلاب هستند.آنچه که این دو مجلس را برجسته کورد تنها ترکیب متفاوت و متنوع نمایندگان با گرایشات و سلایق متفاوت سیاسی نبود بلکه بیشتر وجود نمایندگانی بود که بر خاسته از آرای واقعی مردم بودند و در مجلس مطالبات و خواست های آنان را فریاد می زدند.

این روزها ۱۶ سال از خاموشی صدای بلند کوردستان در دو دوره مجلس می گذرد. مرد خوش پوش و خوش چهره ای که هر چند از دنده راست برخاست و به مجلس راه یافت اما عاقبت راه خود را از چپ و راست درون نظام جدا کرد و در مسیر دیگری مشق سیاست کرد.بهاالدین ادب شمایلی از یک پارلمانتار کورد بود که سیاست ورزی را از مدرسه راست های آن دوران آغاز کرد و با ناسیونالیسم کوردی به پایان رساند. تشکیل فراکسیون نمایندگان کورد در مجلس ششم و تاسیس جبهه متحد کورد به همراه شماری از فعالان سیاسی گواهی بر این ادعاست.هر چند خرده و انتقاد بر کارنامه سیاسی او روا است اما نمی توان‌ منکر نقش بی بدیل اش در متحد ساختن نمایندگان کورد و تشکیل یک جریان سیاسی و مدنی که بتواند مطالبات و خواست های مردم کورد را نمایندگی کند؛بود. در واقع بهاالدین ادب در آن دوران از ظرفیت ها و پتانسیل های نماینده مردم بودن به شکل ماهرانه ای استفاده کرد تا سیاست ورزی در شکل و شمایل تازه تری را به نمایش بگذارد.تاکید بر گفتمان دموکراسی خواهی و حقوق بشر و اهتمام به نهادها و کنش های مدنی وجه دیگری غیر از نماینده مجلس بودن بهاالدین ادب را در سپهر عمومی نشان داد.

بهاالدین ادب پارلمانتار ناکام هر چند کامیاب نشد اما اسم و رسم او متر و معیار نماینده مردم بودن شد.این سال های پس از ادب جای خالی اش بیشتر به چشم می آید و شوربختانه تر آنکه اکنون کسانی ردای وکیل مردم بودن را بر تن کرده اند که این جامه بر تن شان گشاد است و آبرو و اعتباری برای این جایگاه باقی نگذاشته اند.