یاد بگیریم زیباتر ببینیم

– فاطمه امینی، نویسنده

هر اندیشه‌ای می‌تواند زیبا باشد، هر باوری می‌تواند ریشه‌دار و استوار باشد؛ تنها به شرطی که در پسِ آن، زخمی به نام «تروما» پنهان نشده باشد.
پیش از هر چیز، بد نیست نگاهی به آمار بالای طلاق بیندازیم؛ جایی که بسیاری از آسیب‌های روانی خانواده‌ها از همان‌جا آغاز می‌شود.
از زنان شروع می‌کنم؛ زنانی که اگر پیش از ازدواج در خانواده با تروماهای عاطفی و احساسی روبه‌رو شده باشند – از نادیده گرفته‌شدن مادران در نسل‌های گذشته گرفته تا بی‌توجهی‌های مداوم- طبیعی است که امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند استقلال مادی و معنوی باشند. اما این گذر از دو زمان متفاوت همیشه عادلانه نیست؛ گاهی مانند اهرمی سخت و بی‌رحم عمل می‌کند.
زندگی در جامعه‌ای که حتی پس از ازدواج هم نگاه‌های تحقیرآمیز، قضاوت‌های ناهمخوان و فشارهای خانوادگی بر دوش زنان سنگینی می‌کند، همراهی و همدلی نمی‌خواهد؛ درک عمیق و اندیشه آگاهانه می‌خواهد. گاهی حتی تصور قرار گرفتن در جایگاه یک مرد هم دشوار و دردناک است؛ در میان فشارهای شغلی، ناامنی اقتصادی، تبعیض اجتماعی و واقعیتی که هر روز خسته‌کننده‌تر می‌شود.

می‌خواهم منسجم‌تر بیاندیشم تا کمتر آسیب ببینم؛ به‌ویژه وقتی به آمار بالای کودک‌آزاری در جامعه‌ای نگاه می‌کنم که این زخمِ بزرگ را با خود حمل می‌کند. بسیاری از کسانی که به کودکان آسیب می‌زنند، خود قربانیان دیروزند؛ قربانیِ مجموعه‌ای از تروماهای کودکی که امروز اثراتش را در نسل جدید می‌بینیم: مشکلات کنترل خشم، افسردگی، پریشانی و رشد عاطفی و روانی مختل‌شده. این آسیب‌ها گاه به تجربه‌هایی تلخ و رفتارهای جرم‌زا تبدیل می‌شوند.

می‌خواهم بیشتر و عمیق‌تر فکر کنم و قدم‌هایم را دقیق‌تر بردارم، اگر این زخم‌ها اجازه دهند. دلم می‌خواهد از مسیر زندگی عبور کنم بدون آنکه گذشته‌های تلخ مرا متوقف کنند؛ آزاد، اما نه بی‌پروا. آزادی‌ای که نه به شعور من آسیب بزند و نه به جامعه‌ای که فردا باید پاسخ‌گوی کودکانش باشد.
نباید هیچ آسیبی من یا جامعه‌ام را تهدید کند تا تروماهای عاطفی نسل‌های آینده تکرار نشود. می‌خواهم این زنجیره را قطع کنم.
می‌خواهم بیشتر بیاندیشم و کمتر آسیب ببینم.
از این حجم رنج عبور کنم، از خنکای پاییز بگذرم، حتی اگر به سردی زمستان برسم؛ چون باور دارم بهاری خواهم ساخت که امن‌تر و روشن‌تر از خانه امروز من باشد.
عمر کوتاه است و نباید در انتظار زمان بهتر، مکان بهتر یا انسان‌های بهتر باشم.
من باید زندگی کنم و زیباتر بیاندیشم.