دیروز صبح اگر بە بیرون قدم می‌گذاشتی یک لحظە با خودت می‌گفتی آیا این سقز است یا آغاز فیلم interstellar ؟ آیا این آخرالزمان است؟
سالها پیش وقتی گذرمان بە شهری و جایی می‌رسید و با کسی از آنجا کە هم کلام می‌شدیم می‌گفتند چرا هوای بە آن تمیزی را رها کردەاید و آمدە‌اید اینجا؟ جواب سادە بود برای کار، برای گذران زندگی برای سیر کردن شکم. اما الان اگر کسی بر حسب بی اطلاعی و بر طبق دیدگاە گذشتەاش از هوای اینجا بپرسد جواب قطعاً چیز دیگری خواهد بود. جواب این است کدام هوا؟
غرب ایران و مخصوصا کوردستان هموارە بە پاکی آب و هوایش شهرە بودە است اما چند صباحی است بە جرأت می‌توان گفت اگر نە آلودە‌ترین کە یکی از بدترین آب و هواهای ایران را دارد.
دو ماە از سال جدید گذشتە است یعنی شصت روز و حساب کنید چند روز از این شصت روز هوا ناسالم بودە است یک سوم؟ شایدم نصف. وضع بە این منوال پیش برود دیگر ماسک سە لایە و سە بعدی هم جوابگو نخواهد بود باید کپسول اکسیژن بە پشت ببندیم، عینکهای ضد ریز گرد بزنیم، لباس مخصوص بە تن کنیم و چکمە پوشان بیرون برویم. این حرف شوخی نیست بە آنگونە کە کُمِدینهای حراف در برنامەهای لوس و آبکی بە خورد مردم می‌دهند و عدە‌ای با ماسک نامرئی بر این الفاظ نیش تا بنا گوش باز می‌کنند؛ نە این یک واقعیت تلخ است و بە زودی زود دست یافتنی‌تر از هر چیزی خواهد بود حتی از روغن آفتابگردان.
راە چارە معلوم است همە هم می‌دانند. اینجا دیگر بحث صرفە جویی نیست اینجا دیگر بحث رعایت مسائل بهداشتی، فاصلە گذاری اجتماعی نیست اینجا دیگر بحث قناعت نیست اینجا دیگر بحث آن نیست کە بە جای فلان چیز بهمان چیز بخوریم. اینجا دیگر نوک پیکان بە هیچ عذر و بهانە‌ای بە سمت مردم نیست اینجا کار دست دولتمردان است کە برای اینکە هوایی برای تَنفس در این سرزمین بماند باید اقدامی عاجل بکنند و گرنە این بار دیگر جَستنی در کار هیچ فردی نخواهد بود و خشک و تَر همە با هم می‌سوزند.

*فعال فرهنگی