و یا همچنان مسحور زیبایی‌های طبیعی و صدها و بل هزاران آثار باستانی در این استان‌ها و یا در حال برنامه‌ریزی برای رفتن به هورامان و مراسم پیرشالیار هستید،‌

باید بدانید این تنها یک روی با سیلی سرخ شده‌ی سکه است و روی دیگر سکه اما، همان روی زرد و تکیده با چشمان اشک‌بار ناشی از قصه‌های تلخ اما واقعی چون صفوف طویل کولبری و قربانیان پرتعدادش، بیکاری، سفره‌های پر از خالی و نداری، بی‌توجهی و سوءمدیریت در این استان‌هاست!‌

واقعیت تلخی که انتشار جدیدترین آمار از شاخص فلاکت (ماحصل جمع نرخ تورم و نرخ بیکاری) در کل کشور هم موید آن است به نحوی که بر اساس آن استان کرمانشاه دارای بدترین جایگاه است و درست پس از آن نیز استان کوردستان قرار دارد!‌

دو استان کرمانشاه و کوردستان چه از نظر ژئوپلتیکی و موقعیت ترانزیتی داخلی و خارجی، چه از نظر جاذبه‌های غنی فرهنگی و پرتنوع طبیعی، چه از نظر اهمیت تاریخی و آثار تراز اول باستانی در سطح جهانی و مورد شناسایی توسط یونسکو،‌ چه از نظر زمین‌های کشاورزی و باغ‌داری، چه از نظر هوای خوب، چه از نظر میزان بارش و ذخایر آب، چه از نظر بودن معادن متنوع و سرشار، چه از نظر داشتن مرز بین‌المللی آن هم در همجواری کشوری همچون عراق و منطقه اقلیم کردستان که با درآمدهای بالای نفتی دنبال بازسازی و رشد هستند‌؛

و چه از نظر سرمایه انسانی و فارغ التحصیلان دانشگاهی و نخبگان، اگر در کشور اول نباشند اما دست‌کم جزء برترین‌ استان‌ها هستند!‌

فقط کافی است بدانیم در استان کرمانشاه بیش از ۴ هزار اثر تاریخی وجود دارد که از این تعداد ۲ هزار و ۱۶۳ اثر به ثبت ملی رسیده است!‌ و یا این دو استان از یک‌سو در مسیر کریدور شمال به جنوب (اتصال جمهوری آذربایجان، ارمنستان و ترکیه به خلیج فارس) و از دیگرسو در مسیر کریدور شرق به غرب (اتصال ایران به عراق و اقلیم کوردستان و سوریه) قرار دارند.
‌
براستی که کار هرکسی نیست که این دو استان استثنایی و پر ظرفیت‌ که با مدیریتی مناسب می‌توانند حتی مخارج کل کشور را تامین کنند، به وضعیتی رساند که از نظر شاخص فلاکت در انتهای جدول ایران قرار گیرند، درست شبیه سرنوشت خود ایران در مقایسه با کشورهای منطقه!