در چنین روزی در سال ۱۳۶۳ وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی وقت با هدف کمک رسانی به روستائیان، کاهش میزان مرگ و میر در روستا ها، جلوگیری از عوارض حاملگی های متعدد، واکسیناسیون کودکان، آموزش های بهداشتی  و… اقدام به تاسیس خانه های بهداشت در روستا و استقرار افرادی به عنوان بهورز در آنها نمود.

یکی از مشکلات اساسی تحقق این اهداف در مناطقی مانند کوردستان، کمبود بهورز خصوصا بهورز زن در روستاهاست.
براساس پروتکل های بهداشتی، به ازای هر ۸۰۰ نفر از اهالی روستا باید یک بهورز زن و مرد در این مناطق برای ارایه خدمات بکار گرفته شوند.

معاون امور بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کوردستان در این رابطه به رسانه ها گفته است: در حال حاضر و براساس بررسی های انجام شده، روستاهای استان با کمبود بیش از ۳۰۰ بهورز مواجه هستند.
فرزام بیدارپور اظهار داشته: هم اکنون ۹۹۰ بهورز در ۶۳۰ خانه بهداشت استان مشغول به فعالیت هستند که با بررسی های انجام شده در استان به حدود یک هزار و ۳۰۰ بهورز نیاز داریم.
قطعا این کمبود در شهرستانی مانند سقز به مثابه سایر امورات، بیشتر است زیرا در ۲ سال اخیر بیش از ۶۰ بهورز بازنشسته شده اند اما میزان جذب بسیار کمتر بوده است.

از سوی دیگر بررسی های میدانی و گفتگو با مردم روستا و بهورزان نشان می دهد حوزه بهداشت با مشکلاتی نظیر: کمبود امکانات و تجهیزات دارویی، نبود خانه بهداشت در روستاهای کوچک، سختی کار و عدم تمایل به ماندگاری بهورزان در روستاها بعد از مدتی به دلایل خانوادگی، ضعف آموزش بهورزان، کمبود پزشک در مراکز جامع سلامت روستایی، ضعف نظارت بر کار مراکز بهداشتی و….مواجه است.

لذا می طلبد جهت ارتقای شاخصه های حوزه بهداشت و سلامت، دولت و وزارت بهداشت توجه ویژه ای به توسعه و تجهیز مراکز بهداشتی روستاها، توانمندسازی بهورزان و ایجاد انگیزه جهت ماندگاری آنان، جذب بهورزان خصوصا زنان و…. داشته باشند، از سوی دیگر خیران و نهادهای مدنی نیز جهت توسعه زیرساخت های بهداشتی و ارایه خدمات پزشکی و درمانی به روستائیان وارد میدان عمل شوند.